“జనం బాట” అనే కార్యక్రమంతో ప్రజల మధ్యకు మరోసారి అడుగుపెడుతున్న కవిత గారు, ఈ సారి తమ గళాన్ని తెలంగాణలోని ప్రతి ఇంటికి చేరవేయాలనే ధృడ సంకల్పంతో ఉన్నారు.
వేదికపై నిలబడి మాట్లాడుతున్న కవిత గారి స్వరంలో తెలంగాణ గర్వం, తెలంగాణ బాధ కలగలిపి వినిపించింది—
“తెలంగాణ ఉద్యమంలో వేలాది మంది తమ ప్రాణాలు త్యాగం చేశారు.
1200 మంది అమరులయ్యారని మనమే అసెంబ్లీలో చెప్పాం.
కానీ వారికి తగిన గౌరవం, వారి కుటుంబాలకు తగిన సాయం ఇవ్వలేకపోయాం,”
అని ఆమె గళం కదిలింది.
“ప్రతి అమరవీరుల కుటుంబానికి కోటి రూపాయలు ఇవ్వాలని నేను పోరాడుతా.
ప్రభుత్వం ఇవ్వకపోతే, వచ్చే ప్రభుత్వం ఇచ్చేలా చేస్తా.
ఇది నా హామీ కాదు, ఇది నా ప్రమాణం!”
“తెలంగాణలో అందరూ బాగుండాలంటే సామాజిక తెలంగాణ రావాలి.
బీసీ, ఎస్సీ, ఎస్టీ, మైనార్టీలు, అగ్రవర్ణాలు —
ప్రతి వర్గానికి సమాన అవకాశాలు రావాలి.
అందరూ బాగుంటేనే తెలంగాణ బతుకమ్మ లాగా అందంగా ఉంటుంది.”
“33 జిల్లాలు, 119 నియోజకవర్గాలు —
ప్రతి చోట జనం బాటలో నేను వస్తా.
మీరు కూడా రండి. మనం కలిసి తెలంగాణ ఆత్మను కాపాడుకుందాం.”
ఆమె మాటల్లో ఉత్సాహం, బాధ, గర్వం అంతా కలిసిన తెలంగాణ గళం వినిపించింది.
“ప్రస్తుతం ఉన్న ఈ ప్రభుత్వానికి తెలంగాణ సోయి లేదు.
తెలంగాణ తల్లి చేతిలోంచి బతుకమ్మను తీసేయడం మన గుండెల్లో గాయమే.
మళ్లీ బతుకమ్మ తెలంగాణ తల్లి చేతుల్లోకి రావాలంటే పోరాటం తప్పద!”
వేదిక కింద నిల్చున్న ప్రజలు నినాదాలు చేస్తూ స్పందించారు —
“జై తెలంగాణ! జై జాగృతి!”
ఆ రోజు గన్ పార్క్‌లో కవిత గారి ప్రసంగం ఒక రాజకీయ ప్రకటన కాదు —
అది తెలంగాణ గౌరవం కోసం, అమరవీరుల ఆత్మ కోసం ఇచ్చిన ప్రతిజ్ఞ.
ఆ ప్రతిజ్ఞతోనే కవిత గారి “జనం బాట యాత్ర” అధికారపరమైన పోరాటంగా మారబోతోంద.